Rejon łęczycki

Z położoną w zachodniej części diecezji Łęczycą wiąże się postać św. Urszuli Ledóchowskiej (1865 – 1939). Pochodząca ze szlacheckiej rodziny Julia, bo tak brzmi jej właściwe imię, szybko odkryła swoje powołanie i wstąpiła do klasztoru Sióstr Urszulanek. Po kilku latach wyjechała wraz z dwiema siostrami do Petersburga, by tam prowadzić internat dla dziewcząt. Już w 1910 roku w Finlandii święta tworzy odrębny dom zgromadzenia, w którym nie tylko oddaje się pracy wychowawczej w żeńskim gimnazjum z internatem, ale też jednoczy katolików i protestantów, udostępniając kaplicę domu zakonnego jako miejsce modlitwy dla obu wyznań. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku wraca na ziemie ojczyste. Tu, w Pniewach, zakłada Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego. Siostra  z pełnym zaangażowaniem, poświęceniem i oddaniem pracuje nadal na rzecz osób z najniższych warstw społecznych nie zapominając o wychowywaniu i ewangelizacji. W latach 1930 – 1939 wielokrotnie przebywała w Łęczycy, gdzie sprowadziła Urszulanki.

Św. Wojciech (wł. Wojciech Sławnikowic, 956 – 997) to pierwszy męczennik chrześcijański na ziemiach polskich, patron Polski. Był bezkompromisowym wyznawcą Chrystusa, który nie znalazłszy porozumienia z rodakami, jako biskup Pragi, zrzekł się funkcji i wyjechał do Włoch. Tam wstąpił do zakonu benedyktyńskiego i przy pomocy przyjaciela, cesarza niemieckiego Ottona III, trafił na dwór króla polskiego Bolesława I Chrobrego. Z jego dworu, poprzez Gdańsk, udał się na północ w celu chrystianizowania Prusów. Jednakże tu poniósł śmierć męczeńską. Jego ciało zostało odkupione przez Bolesława I Chrobrego od Prusów za tyle złota, ile ważyło. Według tradycji, przy pomocy króla, św. Wojciech miał założyć w Tumie, niedaleko Łęczycy, pierwsze na ziemiach polskich opactwo benedyktyńskie i przebywał w nim, gdy był w drodze na ewangelizację Prusów.